Το ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ! είναι μια καμένη κωμωδία στα πρότυπα των Monty Pythons – γραφιάς των οποίων υπήρξε και ο ίδιος ο Στόππαρντ για ένα διάστημα – που παίρνει ως αφορμή το θέατρο για να ξετυλίξει μια άνευ προηγουμένου παλαβομάρα! Ο θεατής βλέπει δυο κριτικούς θεάτρου που παρακολουθούν μια παράσταση στην οποία τίποτα δεν γίνεται σωστά και στο τέλος απορροφώνται απ’ αυτήν. Τη θέση τους τότε καταλαμβάνουν δυο ηθοποιοί της παράστασης οι οποίοι μετατρέπονται σε τιμητές του «θρόνου» και.... η συνέχεια (όποια κι αν είναι αυτή) επί σκηνής!

Τι μπορεί να συμβεί σε μια παράσταση που έχει στοιχειώσει; Σε μια παράσταση όπου κριτικοί, ηθοποιοί και θεατές ανακατεύονται και κανείς δεν ξέρει ποιος είναι; Τι γυρεύει το πτώμα στη σκηνή;
Γιατί κανείς δεν το βλέπει; Σε ποιον ανήκει; Η αλήθεια, το ψέμα, η πλάνη, ο μύθος, η πλοκή, οι ίντριγκες, οι πρωταγωνιστές, η λάμψη, τα βασικά στοιχεία από τα οποία αποτελείται το θέατρο,
μετασχηματίζονται σε μια ξεκαρδιστική παρωδία μυστηρίου όπου...όλοι είναι ένοχοι(;) ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ!Η Θεατρική Ομάδα 90ο C, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού, συνεχίζει με μεγάλη επιτυχία τις
παραστάσεις της εντελώς φευγάτης παρωδίας του Tom Stoppard «ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ!», που παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο πλήρως ανακαινισμένο Θέατρο Βικτώρια.

«Το φετινό έργο δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νοηματικό βάθος. Μια μετα-θεατρική χαρούμενη γιορτή είναι. Χρησιμοποιήσαμε σα βάση το πολύ ενδιαφέρον θεατρικά κομμάτι του Στόπαρντ (γραμμένο το 1967) το οποίο περνάει μέσα από πολλά είδη θεάτρου, τα οποία κυριολεκτικά ποδοπατεί, και στήσαμε μια σύνθετη multimedia παράσταση. Είναι η πιο ακριβή παραγωγή των 90ο C μέχρι σήμερα, με χίλια δυο τεχνολογικά μέσα και πολύ θέαμα. Δουλέψαμε πολύ σκληρά με τους 90ο C για να στήσουμε αυτή την απόλυτα συγχρονισμένη στη λεπτομέρεια της παράσταση και πιστεύουμε ότι το αποτέλεσμα μας δικαιώνει» σημειώνει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κομνηνός.

Στο ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ! οι 90ο C στήνουν μια παράσταση με άξονα τη σημερινή όψη της θεατρικής πράξης. Με χρήση πολυμέσων – video effects, surround ήχου, δυνατής μουσικής χορογραφούν πάνω σε έναν πολύχρωμο καμβά διασκέδασης ένα φαντασμαγορικό θεατρικό παιχνίδι τεχνολογίας και υποκριτικής.

Ο ίδιος ο Tom Stoppard σημειώνει: «Το έργο αυτό δεν είναι τίποτα «ανώτερο» απ’ αυτό που είναι. Ένας κριτικός θεάτρου κάποτε το χαρακτήρισε «χρήσιμο όσο ένας αλαβάστρινος Μίκυ Μάους». Στην διάσταση των απόψεων, όμως για το ποιός θα πρέπει να είναι ο τελικός ρόλος του θεάτρου, εγώ προτιμώ αυτήν που υποστηρίζει ότι το θέατρο οφείλει να διασκεδάζει. Αυτό μου αρκεί».
[[page_break]]
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

TOM STOPPARD
Ο Sir Tom Stoppard, γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1937 στην πόλη Zlin, της Τσεχοσλοβακίας από όπου διέφυγε για τη Σιγκαπούρη μαζί με άλλους Εβραίους στις 15 Μαρτίου 1939, ημέρα εισβολής των ναζί. Το 1941, η οικογένεια μεταφέρθηκε, μετά την εκκένωση της Σιγκαπούρης λόγω της Ιαπωνικής εισβολής στο Darjeeling της Ινδίας. Ο πατέρας του Eugene Straussler, έμεινε εκεί ως εθελοντής στο βρετανικό στρατό, και συνελήφθη και πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ιαπώνων.
Στην Ινδία ο Stoppard έλαβε αγγλική εκπαίδευση στο Mount Hermon School, στο Darjeeling. Στα τέλη του 1945, η μητέρα του Martha παντρεύτηκε τον βρετανό ταγματάρχη Kenneth Stoppard, το επώνυμο του οποίου έλαβαν τα αγόρια και μετακόμισαν με ολόκληρη την οικογένεια στην Αγγλία μετά τον πόλεμο το 1946. Ο Stoppard φοίτησε στο Dolphin School στο Nottinghamshire, και στη συνέχεια ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του στο Pocklington School στο Yorkshire. Ο Stoppard εγκατέλειψε το σχολείο σε ηλικία δεκαεπτά ετών και άρχισε να εργάζεται σαν δημοσιογράφος στο Western Daily Press του Bristol. Έτσι δεν έλαβε ποτέ πανεπιστημιακή μόρφωση. Παρέμεινε εκεί από το 1954 μέχρι το 1958. Το 1958, η Bristol Evening World πρότεινε
στον Stoppard να αναλάβει χρονογράφος, τη χιουμοριστική στήλη και βοηθός κριτικός θεάτρου, γεγονός που έφερε τον Stoppard στον κόσμο του θεάτρου. Με τους συντελεστές του Bristol Old Vic, έναν σημαντικό περιφερειακό θίασο ρεπερτορίου της εποχής εκείνης, ο Stoppard ανέπτυξε φιλίες, και ιδιαίτερα με το σκηνοθέτη John Boorman και τον ηθοποιό Peter O'Toole που βρίσκονταν στα πρώτα βήματα της καριέρας τους. Στο Bristol, υπήρξε περισσότερο γνωστός για τις προσπάθειές του να εμφανίζεται ως χιουμορίστας και για τα κακόγουστα ρούχα του, παρά για το γράψιμό του.

Το 1960 είχε ήδη ολοκληρώσει το πρώτο του έργο A Walk on the Water, που το επεξεργάστηκε ξανά το 1968 και το παρουσίασε με τον τίτλο Enter a Free Man. Ο Stoppard σημειώνει ότι πηγή έμπνευσης της δημιουργίας του ήταν σε μεγάλο μέρος το έργο του Robert Bolt Flowering Cherry και ο ‘Θάνατος του Εμποράκου’ (Death of a Salesman) του Arthur Miller. Μόλις μια εβδομάδα αφού είχε στείλει το A Walk on the Water σε κάποιον ατζέντη ο Stoppard έλαβε την απάντησή του που έμοιαζε σαν να βγήκε από ταινία για το Χόλυγουντ, στην οποία ένα τηλεγράφημα αλλάζει τις τύχες νέων καλλιτεχνών που αγωνίζονται για τον επιούσιο. Το πρώτο του έργο επελέγη και ανέβηκε αργότερα στο Αμβούργο και στη συνέχεια παίχτηκε στην τηλεόραση στο British
Independent Television το 1963. Από το Σεπτέμβριο του 1962 μέχρι τον Απρίλιο του 1963, ο Stoppard εργάστηκε στο Λονδίνο ως κριτικός θεάτρου για το Scene magazine, γράφοντας κριτικές και παίρνοντας συνεντεύξεις υπογράφοντας τόσο με το δικό του όνομα όσο και με το ψευδώνυμο William Boot. Το 1964, μια επιχορήγηση του Ford Foundation επέτρεψε στον Stoppard να μείνει για 5 μήνες σε ένα μέγαρο στο Βερολίνο, και να συγγράψει ένα μονόπρακτο με τον τίτλο Rosencrantz and Guildenstern Meet King Lear, που αργότερα μετεξελίχτηκε στο έργο του Rosencrantz & Guildenstern Are Dead που κέρδισε βραβείο Tony. Τα χρόνια που ακολούθησαν ο Stoppard έγραψε πολλά έργα για το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και το σανίδι ανάμεσα στα οποίο είναι τα: "M" is for Moon Among Other Things (1964), A Separate Peace (1966) και If You're Glad I'll Be Frank (1966). Το ανέβασμα στο Λονδίνο το 1967 του έργου Rosencrantz & Guildenstern Are Dead από τον θίασο Vic Theatre έκαναν τον Stoppard διάσημο μέσα σε μια νύχτα. Ο ίδιος, ο Stoppard μετάφρασε έργα στα αγγλικά διαφόρων θεατρικών συγγραφέων όπως του Slawomir Mrozek, του Johann Nestroy, του Arthur Schnitzler, και του Vaclav Havel. Ήταν η εποχή που ο Stoppard άρχισε να επηρεάζεται από τα έργα Πολωνών και Τσέχων συγγραφέων του θεάτρου του παραλόγου.

Στα αγγλικά ο όρος "Stoppardian" χρησιμοποιείται για τα έργα όπου ο συγγραφέας τους χρησιμοποιεί πνευματώσεις εκφράσεις όταν αναφέρεται σε φιλοσοφικές έννοιες.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Γεννήθηκε στη Ν. Υόρκη. Σπούδασε σκηνοθεσία θεάτρου στο Emerson College. Έχει μεταφράσει τα έργα Καλοκαίρι και Καταχνιά και Γυάλινος Κόσμος του Τεννεσσί Ουίλλιαμς που ανέβηκαν στο Κ.Θ.Β.Ε. και στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας αντίστοιχα, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, με τον οποίο συνεργάστηκε επί σειρά ετών ως βοηθός σκηνοθέτη σε πολλές παραστάσεις. Το 2004 ίδρυσε τη θεατρική ομάδα 90ο C. Έχει σκηνοθετήσει τα έργα Στους 90°C της M. Norman (Επί Κολωνώ), Φαλακρή Τραγουδίστρια του Ε. Ιονέσκο (Επί Κολωνώ, Κ.Θ.Β.Ε., Βικτώρια), Σπιρτόκουτο του Γ. Οικονομίδη (Βικτώρια) και Λόγω Φάτσας του Γ. Διαλεγμένου για το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας.

90ο C
Το 2004 ο Δημήτρης Κομνηνός ίδρυσε τη θεατρική ομάδα «90ο C» με αφορμή την ομώνυμη παράσταση του έργου της βραβευμένης με Pulitzer Marsha Norman, που ανέβηκε στο θέατρο Επί Κολωνώ τη σαιζόν 2004 – 2005. Ο Δημήτρης Κομνηνός με την ομάδα «90ο C» ανέβασε τη «Φαλακρή Τραγουδίστρια» του Ε. Ιονέσκο, που παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία για δυο χρόνια (2005 – 2006 & 2006 – 2007) στα θέατρα Επί Κολωνώ, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και Βικτώρια. Τη σαιζόν 2007-2008 ο Δημήτρης Κομνηνός και οι «90ο C» ανέβασαν, στο θέατρο Βικτώρια, το «Σπιρτόκουτο», θεατρική διασκευή της Χαράς Τσιώλη του ομώνυμου κινηματογραφικού έργου του Γιάννη Οικονομίδη που απέσπασε το βραβείο Καλύτερου Νέου Ελληνικού Έργου στα Θεατρικά Βραβεία 2008 που διοργανώνει κάθε χρόνο το Αθηνόραμα.