Έφτασα ένα τέταρτο πριν το προκαθορισμένο ραντεβού στο θέατρο Βασιλάκου. Τον βρήκα ντυμένο για τον ρόλο του στους Ήρωες. «Δεν ήξερα πόση ώρα θα μας πάρει η συνέντευξη γι αυτό και είπα να είμαι έτοιμος», μου είπε τείνοντας το χέρι. Πήγα στο λιτό καμαρίνι του, προετοιμασμένος ότι δεν θέλει να μιλά πολύ, ούτε του αρέσουν τα κολακευτικά λόγια...

Ο Γιάννης Φέρτης είναι ένας ευθύς άνθρωπος, ευγενικός από τη φύση του και προσγειωμένος στη γη, δυσανάλογα με τη μεγάλη και διαχρονική επιτυχία του. Ή μήπως να είναι αυτή η διαχρονική επιτυχία που τον κάνει τόσο γήινο, όσο και ανασφαλή, όπως δηλώνει;

Στην κουβέντα μας για www.tospirto.net μιλήσαμε για το ξεκίνημα και την πορεία του, τα μυθικά πρόσωπα με τα οποία συνεργάστηκε, όπως τον Κουν, τον Ντασέν, τη Μελίνα και τον Χατζηδάκι, το θέατρο που αντιμετωπίζει ακόμα ως πρωτάρης, τον έρωτα που -μαζί με τον θάνατο- κανονίζουν τις ζωές μας, το ταλέντο, το «ψώνισμα» και την ουσία της ανθρώπινης διαδρομής που για εκείνον καταλήγει στο «να είσαι εντάξει άνθρωπος». Τελικά αποδείχθηκε προνοητικός που είχε φορέσει το κοστούμι του πριν τη συνέντευξη… Δεν τελειώσαμε παρά μόνο όταν ακούστηκε το πρώτο κουδούνι…

Kύριε Φέρτη τι σας λέει ο κόσμος στο δρόμο;

Μου λένε «τι ωραίοι που είστε εσείς οι παλαιοί ηθοποιοί»… Όχι, δεν είναι έτσι. Και παλιά υπήρχαν καλοί, μέτριοι και κακοί ηθοποιοί. Και τώρα υπάρχει το ίδιο. Είναι πολλοί νέοι καλοί ηθοποιοί. Το καλοκαίρι γνώρισα από κοντά τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο (στην «Άλκηστη» της Κ.Ευαγγελάτου) και είδα έναν πάρα πολύ καλό ηθοποιό. Και τα παιδιά του χορού, εξαιρετικά…

Εσείς όμως δεν «παλιώσατε»…

Τι δεν πάλιωσα; Σε πέντε μήνες μπαίνω στα 80…

Και τι σημασία έχει; Στο Λονδίνο βλέπουμε ηθοποιούς να παίζουν στα 90 τους και να σαρώνουν στη σκηνή, να είναι πιο «φρέσκοι» καλλιτεχνικά και από 25άρηδες…

Ε, κι εμείς καλοί είμαστε εδώ στους «Ήρωες»... Όλοι καλοί.

Αλήθεια, μία παράσταση, όμως, οι «Ήρωες» που είναι μοιρασμένη ισότιμα σε τρεις ρόλους, θα μπορούσε να μην ήταν συνολικά καλή, αν ένας από τους τρεις δεν ήταν καλός;

Μου έχει συμβεί στο παρελθόν. Μπορεί ο ένας να «σηκώσει» λίγο τον άλλο, αλλά δεν είναι κανόνας. Σε τούτη την παράσταση όμως δεν είχαμε τέτοια θέματα. Καλοί είμαστε όλοι. Τουλάχιστον έτσι λέει ο κόσμος…

Με τον Δ. Πιατά και τον Ι. Μιχαηλίδη είχατε ξανασυνεργαστεί;

Με την Ιεροκλή μόνο σε κάποιες τηλεοπτικές δουλειές. Ο Δ.Πιατάς έπαιξε με εμένα όταν πρωτοβγήκε, τη δεκαετία του ’70 σε ένα έργο του Πιραντέλο – εκείνος μου το θύμισε. Η συνεργασία μας είναι πάρα πολύ καλή.

Να σταθούμε της «Ήρωες». Τι… ηρωικό κάνουν αυτοί οι ιδιαίτεροι χαρακτήρες του Σιμπλερά;

Τίποτα ηρωικό. Ονειρεύονται, φαντάζονται, θέλουν να κάνουν πράγματα, έχουν διάθεση να ξεφύγουν από τον τόπο που βρίσκονται αλλά τελικά… δεν κάνουν τίποτα. Προσφέρουν μόνο συγκίνηση και γέλιο – πολύ γέλιο – στους θεατές της παράστασης.

Οι ίδιοι πάντως αισθάνονται ήρωες…

Ξέρετε πόσοι άνθρωποι αισθάνονται ήρωες; Πάρα πολλοί. Όπως και πάρα πολλοί υπήρξαν πραγματικοί ήρωες, αλλά επέλεξαν να ζήσουν τη ζωή τους χωρίς να προβάλλουν αυτά που έκαναν. Όταν έπεσε η χούντα, για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι που είχαν υποστεί διώξεις και βασανισμούς – δεν μιλάω για εμένα, μην παρεξηγηθώ – συνέχισαν τις ζωές τους χωρίς να διεκδικήσουν δόξες και τιμές. Και άλλοι παρουσιάστηκαν ως ήρωες επειδή απλώς συμμετείχαν σε μία συγκέντρωση…

Εσείς πάντως είστε ένας «ήρωας» του θεάτρου...

Δεν είμαι! Δεν αισθάνομαι ότι έχω κάνει κάτι σπουδαίο στο θέατρο. Καλός ηθοποιός είμαι, δεν είμαι κακός, έχω κάνει κάποια καλά πράγματα, αλλά για κανέναν ρόλο δεν έκανα όσο έπρεπε να κάνω. Υπάρχουν καλύτεροι ηθοποιοί και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που θα μπορούσαν να προχωρήσουν έναν ρόλο παραπάνω. Είναι αυτό που λέω συχνά: ακόμα και ένας πάρα πολύ καλός ηθοποιός δεν μπορεί να φτάσει να παίξει έναν ρόλο έτσι όπως τον ονειρευόταν ο συγγραφέας…

Είστε πάρα πολύ αυστηρός, αν όχι άδικος, με τον εαυτό σας. Ποιος κρίνει ότι δεν φτάσατε την αρτιότητα; Το κοινό σας αποθεώνει σε κάθε παράσταση, η κριτική γράφει μόνο διθυράμβους…

Τα χαίρομαι όλα αυτά. Μάλιστα σε αυτή την παράσταση, τους «Ήρωες», νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που ο κόσμος βγαίνει χαρούμενος και «γεμάτος»…

Τι συναισθήματα βγάζουν αυτοί οι «Ήρωες» στους θεατές; Συμπάθειας; Ανάτασης; Αισιοδοξίας;

Όλα μαζί. Ο κόσμος διασκεδάζει, γελάει, χαίρεται αλλά και συγκινείται. Υπάρχει και μία πίκρα, επειδή οι ήρωες αυτοί δεν καταφέρνουν να δραπετεύσουν αλλά φεύγουν μόνο με τη φαντασία…

Ο δικός σας χαρακτήρας, ο Φερνάρ, παρόλο που είναι ο πιο αδύναμος από άποψης υγείας, συμμετέχει με ενθουσιασμό στις προετοιμασίες της απόδρασης επειδή πιστεύει ότι η υπεύθυνη του νοσοκομείου θέλει να τον εξοντώσει… Είναι ο φόβος του θανάτου που τον παρακινεί;

Μα ναι, αλλά δοσμένος κωμικά. Φτιάχνει ένα ολόκληρο παρανοϊκό σενάριο στο μυαλό του, βασισμένο σε συμπτώσεις, για να πιστέψει ότι η Μαντλέν, η υπεύθυνη του γηροκομείου, θέλει να τον εξοντώσει…

Όταν πρωτοδιαβάσατε το έργο, τι συναισθήματα σας δημιούργησε;

Πολύ όμορφα, αλλά ακόμα πιο όμορφα όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες με τον σκηνοθέτη μας, τον Μιλιβόγιεβιτς, έναν άνθρωπο που εμπιστεύομαι απόλυτα… Νιώθω ασφαλής μαζί του.

Χρειάζεστε ακόμα έναν δυνατό σκηνοθέτη;

Ναι, γιατί είμαι ανασφαλής. Μπορεί να έρθουν 100 θεατές μετά από μία παράσταση και να μου πουν «μπράβο» και «συγχαρητήρια» αλλά ένας να μου πει ότι «δεν ήσουν τόσο καλός», εγώ θα μείνω σε αυτόν τον έναν. Έτσι σκεφτόμουν πάντα…

Μετά από τόσα χρόνια επιτυχίας;

Τίποτα δεν κατοχυρώνεται. Σε κάθε παράσταση ξεκινάς από το μηδέν. Το καλοκαίρι που ήμουν στην «Άλκηστη» και δούλευα με νέα παιδιά, αισθανόμουν ότι ήμουν ένα από αυτά. Σαν να δίνω εξετάσεις από την αρχή, ισότιμα με κάποιον που ίσως βγαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή… Ίσως γι αυτό στο χώρο μας, με συμπαθούν πολλοί και κάποιοι ίσως με βλέπουν με αγάπη…

Μεγάλο κατόρθωμα αυτό…

Το απολαμβάνω, γιατί δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο για να τους κερδίσω. Απλώς με τον τρόπο που φέρομαι…

Δείχνουν σεβασμό οι νεότεροι;

Το καλοκαίρι στην «Άλκηστη» που δούλεψα με τριαντάρηδες, ακόμα και με 25άρηδες που μόλις είχαν τελειώσει τη σχολή, με τρελάνανε στα «κύριε Φέρτη και κύριε Φέρτη…» (Χαμογελά). «Αμάν βρε παιδιά», τους έλεγα, «σταματήστε αυτό το «κύριε»…

Αλήθεια, γιατί δεν περάσατε στην άλλη πλευρά, να σκηνοθετήσετε ή να διδάξετε σε δραματική σχολή;

Γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι θα έκανα καλά ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ναι, θα μπορούσα να σκηνοθετήσω ένα έργο, να έλεγα στον έναν ηθοποιό: από εδώ θα μπεις και θα κάτσεις εκεί, έτσι θα πεις τα λόγια… ε, και; Θα έκανα το αριστούργημα; Εγώ ηθοποιός είμαι. Ηθοποιός ήθελα να γίνω από 16 χρονών. Κι έγινα. Και το άλλο, που λέτε, για να διδάξω σε κάποια σχολή… Μου έχουν γίνει προτάσεις αλλά πάντα σκεφτόμουν ότι δεν έχω τις γνώσεις – ή και τη μόρφωση ακόμα – ενός καθηγητή που θα πρέπει να διδάξει σε παιδιά, ενδεχομένως πιο μορφωμένα από μένα. Σκεφτείτε να με ρώταγε ένα πολύ μορφωμένο παιδί κάτι και εγώ να μην είχα τι να του απαντήσω... Δε θα μπορούσα ποτέ να πω «δάσκαλός σου είμαι, κάνε αυτό που σου λέω και μη ρωτάς…». Είναι θέμα ανθρώπου…

Τι ήταν αυτό που σας έκανε στα 16 σας χρόνια να πείτε «ηθοποιός θέλω να γίνω, τελείωσε!». Ήταν εποχές δύσκολες για τέτοιες αποφάσεις…

Είδα θέατρο για πρώτη φορά στα 14 και «τρελάθηκα». Δεν άφηνα μετά παράσταση για παράσταση. Θέατρο Τέχνης και Εθνικό. Έπεφτα το βράδυ να κοιμηθώ για να πάω το πρωί στο σχολείο και 2-3 ώρες σκεφτόμουν το θέατρο. Οι γονείς μου δεν ήθελαν να γίνω ηθοποιός. Ο πατέρας μου, μαζί με τα τέσσερα αδέρφια του, είχαν κρεοπωλείο στην Κεντρική Αγορά. Εγώ τους το είχα ξεκαθαρίσει: ή θα γίνω ηθοποιός ή θα πάω στο χασάπικο. Και πραγματικά πήγα στο χασάπικο. Για έναν χρόνο ήμουν χασαπάκι. Έπαιρνα τα κρέατα και τα πήγαινα στους πελάτες. Θυμάμαι με έστελναν στο Ideal και εγώ σταματούσα με το κρέας στην πλάτη, στη στοά του Θεάτρου Τέχνης και κοιτούσα για ώρες τις φωτογραφίες…

Σκέφτεστε κάποιες φορές ότι θα μπορούσε η τύχη να το είχε φέρει έτσι που να μένατε μία ζωή στο χασάπικο;

Νομίζω ότι δεν θα ήμουν καλός σε αυτή τη δουλειά. Το θέατρο ήθελα πάντα. Αλλά μην νομίζετε ότι δεν έκανα και τίποτα άλλο στη ζωή μου… Και στο γήπεδο πήγαινα, και φλέρταρα… Ένας κανονικός ήμουν και είμαι.

Κάνετε απολογισμούς; Έχετε πει μέσα σας «ωραία, έχω παίξει όλους τους ρόλους που ήθελα»;

Έχω παίξει κάποιους πολύ σημαντικούς ρόλους, έχω παίξει και κάποιους ρόλους που δεν με ενδιέφεραν και πάρα πολύ, έχω παίξει στον κινηματογράφο κάποιες αηδίες και κάποιες καλές ταινίες, αλλά και λάθη που έχω κάνει, δεν μπορώ να τα πάρω πίσω. Τα έκανα…

Εννοείτε κακές δουλειές;

Ναι, πίστεψα σε κάποιους ανθρώπους που τελικά… Ξέρετε, είμαι πολύ ευκολόπιστος. Και δεν θέλω να το αλλάξω αυτό. Δεν μου αρέσει να είμαι καχύποπτος. Δε θέλω να αμφισβητώ κάποιον άνθρωπο που δεν έχω γνωρίσει καλά…

Ποιο είναι το «κλειδί» για να σας κερδίσει κάποιος με μία πρόταση που θα κάνει;

Είναι ο τρόπος που μιλάει. Υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι που μπορεί να σε εντυπωσιάσουν, να σε κάνουν να πιστέψεις «α, όμως ο άνθρωπος λατρεύει το θέατρο!». Κάποιες φορές αποδεικνύεται όμως ότι δεν ήταν έτσι. Ήθελε να κάνει θέατρο, αλλά είχε κι άλλα πράγματα στο μυαλό του…

Ποιους ανθρώπους διαλέγετε στη ζωή σας;

Εκείνοι που δεν μου αρέσουν καθόλου είναι οι ψωνισμένοι. Το καλοκαίρι ήταν ένα πολύ νέο παιδί που έπαιζε στον χορό (Άλκηστη) και ήταν πάρα πολύ καλός. Του το είπα και χάρηκε πολύ. «Πρόσεχε όμως», του τόνισα «μην ψωνιστείς!». Μετά την παράσταση στην Επίδαυρο, εκεί που τρώγαμε, του το είπε και η γυναίκα μου…

Το κατάλαβε;

Νομίζω πως ναι. Αλλά προσέξτε. Μπορεί αυτό το παιδί που έχει μεγάλο ταλέντο να μην προσχωρήσει ποτέ και να προχωρήσει κάποιος άλλος που δεν είναι τόσο καλός. Εξαρτάται πάντα από το πώς θα διαχειριστεί κάποιος την πορεία του και πόσο θα δουλέψει την υποκριτική…

Σας ακούω να μιλάτε… Έχετε μία φωνή που θα ήθελα να ακούω ώρες… Πότε καταλάβατε αυτό το χάρισμα;

Να σας πω την αλήθεια; Δεν θα ήθελα να είχα αυτή τη φωνή. Αισθανόμουν ότι με κράτησε πίσω, όταν ήμουν νεότερος. Πολλές φορές προέβαλα τη φωνή μου και δεν δούλευα τόσο τα άλλα στοιχεία της υποκριτικής… Από την άλλη μεριά, η φωνή ήταν που με έκανε να κερδίσω κάποια χρήματα από διαφημίσεις κι έτσι να ισορροπήσω τις ζημιές από τις θεατρικές παραγωγές και να κατορθώσω τελικά να αγοράσω κι ένα σπίτι…

Έχετε δουλέψει με μύθους της τέχνης. Κουν, Χατζηδάκι, Χόρν, Λαμπέτη, Μελίνα…

Με τη Μελίνα ήμουν πολύ νέος. Με διάλεξε ο Κουν για το «Γλυκό Πουλί της Νιότης», μία παράσταση που ανεβάσαμε και το ’80 σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν με μεγάλη επιτυχία, επιτρέψτε μου να πω.
Εκείνη την εποχή αναγνωρίζατε το καλλιτεχνικό μέγεθος ανθρώπων, όπως του Μάνου Χατζηδάκι;
Όχι μόνο το αναγνώριζα αλλά και θαύμαζα βαθιά τον Χατζηδάκι, τον αγαπούσα. Ήταν ένας πανέξυπνος άνθρωπος που διεκδικούσε πάντα το καλύτερο. Και δεν φοβόταν τίποτα. Ήταν στο «Τρίτο πρόγραμμα» και τα έβαζε ανοιχτά με τον υπουργό Τσαλδάρη, τον τότε «πολιτικό του προϊστάμενο». Να το πω απλά «δεν κώλωνε σε τίποτα». Ό, τι σκεφτόταν ότι έπρεπε να πει, έβγαινε και το έλεγε χωρίς να υπολογίζει συνέπειες.

Γνωρίζω ότι ήταν και πολύ προστατευτικός για τους ανθρώπους που εκτιμούσε…

Προστατευτικός και γενναιόδωρος, ανοιχτή καρδιά… Θυμάμαι την εποχή του «Ποτέ την Κυριακή»… Ο Ντασέν έβαζε τη Μελίνα κάθε βράδυ στις 9 η ώρα για ύπνο, ώστε να είναι φρέσκια το πρωί για τα γυρίσματα. Ε, κάποια στιγμή τελείωσαν τα γυρίσματα, ο Ντασέν πήρε τα φιλμ να πάει στο Παρίσι να τα επεξεργαστεί και η Μελίνα έμεινε για να παίξουμε στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης. Τότε λοιπόν η Μελίνα… ελευθερώθηκε. Σχεδόν κάθε βράδυ μας ξεσήκωνε όλους να βγούμε έξω. Θυμάμαι περνούσαμε από το γραφειάκι του Κουν και του έλεγε:

«Κάρολε, έχω να στον πάω απόψε… Θα στον ξενυχτήσω τον Γιάννη!» Κι ο Κουν κουνούσε το κεφάλι του… Πηγαίναμε σε ένα υπόγειο ξενοδοχείου, απέναντι από το Πολυτεχνείο με ζωντανή μουσική και πολύ κόσμο… Ξενύχτι όλο το βράδυ. Κοιμόμαστε στις 7 το πρωί και ξυπνούσαμε λίγες ώρες πριν την παράσταση. Μετά από ένα τέτοιο ξενύχτι, ξεμείναμε με τον Χατζηδάκι και ένα ζευγάρι, περπατήσαμε μέχρι την Ομόνοια κι εκεί ο Μάνος μου λέει «βρε Γιάννη, βλέπω ότι έχω ξεμείνει από λεφτά (ήταν πάντα «ανοιχτοχέρης», κέρναγε όλον τον κόσμο), μήπως έχεις να μου δανείσεις να πάρω ταξί;». Εγώ, πιτσιρικάς τότε, αισθάνθηκα τόσο σημαντικός που θα δάνειζα τον Χατζηδάκι ένα δεκάρικο για το ταξί… Τις επόμενες ημέρες ήθελε να μου τα επιστρέψει… Με τίποτα δεν τα έπαιρνα. Είχα δανείσει το Χατζηδάκι!

Και η Μελίνα Μερκούρη ήταν ένας πολύ ανοιχτός, πληθωρικός άνθρωπος…

Πάρα πολύ… Τη σκέφτομαι συχνά, όπως και το τέλος της… Εκείνη την εποχή, αφού παίξαμε το χειμώνα στο Θέατρο Τέχνης, πήγαμε το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη για να δώσουμε κι εκεί παραστάσεις… Η Μελίνα έμενε με τον Ντασέν σε ένα ξενοδοχείο λίγο πιο μακριά από την πόλη. Ένα πρωινό με παίρνει τηλέφωνο η βοηθός της με αγωνία και μου λέει: «κύριε Φέρτη, ο κύριος Ντασέν μου είπε να σας πάρω γιατί η Μελίνα δεν είναι καλά. Αν μπορείτε να έρθετε από εδώ…». Πήγα λοιπόν από εκεί, η Μελίνα ήταν στο κρεβάτι και έκλαιγε… Της είχε μπει η ιδέα ότι είχε καρκίνο στο στήθος. Ήρθε ο γιατρός, προσπαθήσαμε όλοι να την καθησυχάσουμε… Τα καταφέραμε μετά από μέρες. Τελικά όμως… Και η Λαμπέτη το φοβόταν πολύ.

Οι ζωές μας πώς τελειώνουν, κύριε Φέρτη; Είναι προκαθορισμένο; Εμείς προκαλούμε το τέλος;

Κάποιες φορές το προκαλούμε εμείς αλλά… δεν γίνεται κι αλλιώς. Κάποτε θα έρθει το τέλος. Εγώ είμαι προετοιμασμένος. Μπορεί και αύριο να μου συμβεί κάτι και να τελειώσω. Κανείς βέβαια δεν θέλει να πεθάνει εκτός αν είναι σε τέτοια κατάσταση που προκαλεί μόνο πόνο στους γύρω του. Τότε εγώ θα ήθελα να πεθάνω. Αν είναι δυνατόν χωρίς να υποφέρω.

Και η ανυπαρξία πώς να είναι;

Ανυπαρξία, όπως το είπατε. Κλείνει ο διακόπτης…

Απολογισμό στον έρωτα, κάνετε;

(Χαμογελά) Γιατί να κάνω; Είμαι πολύ καλά με τη γυναίκα μου. Είμαστε πολλά χρόνια μαζί, πάνω από 20. Έχω σπάσει το ρεκόρ που είχα με τις άλλες γυναίκες… Να σας πω την αλήθεια – αλήθεια; Ναι, μου λείπει το φλερτ, το φλερτ που είχα ως νέος, ακόμα και στα 50 μου… Το φλερτ ήταν πάντα μέσα στη ζωή μου… Αλλά είμαι τυχερός που τώρα είμαι με τη Μαρίνα (Ψάλτη).

Τι είναι αυτό που σας κερδίζει σε μία γυναίκα;

Πολλές φορές η ομορφιά. Αλλά και το συναίσθημά, η εξυπνάδα…

Κάποιες φορές ήταν απλά το «παιχνίδι της κατάκτησης»;

Δεν το είχα πολύ αυτό. Δεν ήθελα να κυνηγήσω για να κατακτήσω μία γυναίκα. Αν μου άρεσε πολύ, μπορεί να το έδειχνα σε έναν βαθμό αλλά, αν δεν υπήρχε ανταπόκριση, σταματούσα εκεί.

Παλαιότερα οι ίδιες οι γυναίκες δεν ήταν διεκδικητικές στον έρωτα…

Μην το λέτε. Μου είχε τύχει αρκετές φορές γυναίκες να παίρνουν την πρωτοβουλία… Και όχι για σταθερή σχέση.

Έχετε αγαπήσει και αγαπηθεί, όσο θα θέλατε; Είστε πλήρης;

Θα έλεγα ναι, έχω ερωτευτεί και με έχουν ερωτευτεί. Και με έχουν απορρίψει και έχω απορρίψει.

Έχουν απορρίψει εσάς;

Μα βέβαια και σας πληροφορώ ότι δεν το έπαιρνα καθόλου διαφορετικά από οποιονδήποτε άντρα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι θα έπρεπε κάθε κοπέλα να «πέσει» στον έρωτά μου. Σε κάποιες άρεσα, σε άλλες δεν άρεσα. Όπως συμβαίνει με όλους τους άντρες.

Τι προσφέρετε στις συντρόφους σας;

Τρυφερότητα, ευγένεια και… (χαμογελά) κάποιες φορές ξεχνάω να τα προσφέρω κι αυτά και τις κάνω να μου το ζητούν…

Τι θα θέλατε να γράφει το βιβλίο του ελληνικού θεάτρου, δίπλα στο όνομά σας;

Πιο πολύ θα ήθελα να γράφει ότι ήμουν «εντάξει άνθρωπος» παρά «πολύ καλός ηθοποιός» ή ο,τιδήποτε άλλο… Μου αρκεί το «εντάξει άνθρωπος».

tospirto.net