Pame Cinema -

Πριν δύο χρόνια ο Nicolas Winding Refn πήγε στις Κάννες με το Drive και έφυγε με το βραβείο σκηνοθεσίας και τις ευνοϊκότερες κριτικές, ενώ ο πρωταγωνιστής του Ryan Gosling θεωρήθηκε ο νέος King of cool, στα χνάρια του Steve McQueen.

Αποφασίζοντας να επαναλάβουν την επιτυχία τους, ο Refn πλησίασε πάλι τον Gosling και εκείνος τον εμπιστεύτηκε για τη δεύτερη συνεργασία τους. Κακή απόφαση και για τους δύο.

Στον υπόκοσμο της Ταϋλάνδης ο Julian (Gosling) διοργανώνει αγώνες κικ μπόξινγκ, μια επιχείρηση που είναι βιτρίνα για τη διακίνηση ναρκωτικών. Και ενώ η ζωή του κυλάει σε απόλυτη κενότητα, ο μεγαλύτερος αδελφός του Billy (Tom Burke), ένας ψυχωτικός χαρακτήρας, σκοτώνει μια 16χρονη πόρνη. Ο πατέρας παίρνει εκδίκηση σκοτώνοντας τον αδελφό. Τότε μπαίνει στο παιχνίδι ένας αστυνομικός, ο Chang (Vithaya Pansringarm) που κυκλοφορεί με μια Ταϋλανδέζικη κατάνα και αποφασίζει να καθαρίσει την ιστορία και τον τόπο με τον δικό του τρόπο. Ταυτόχρονα έρχεται και η μητέρα Crystal (Kristin Scott Thomas) από την Αμερική, η αρχηγός της οικογενειακής οργάνωσης και ζητάει από τον Julian να εκδικηθεί τον θάνατο του αδελφού του.

Ο Refn παρουσιάζει έναν κόσμο όσο πιο άσχημο γίνεται. Η οικογένεια σαν βασικός κοινωνικός πυρήνας αποδομείται εντελώς, είτε πρόκειται για την Ταϋλάνδη από την φτώχια, είτε για την Αμερική από την πλεονεξία και τον αμοραλισμό, η δικαιοσύνη παίρνει την μορφή της πιο άγριας εκδίκησης, ενώ ο έρωτας είναι μόνο πληρωμένος.

Ωστόσο αν αυτές είναι οι προθέσεις του σκηνοθέτη, ο τρόπος που αποφασίζει να το καταδείξει είναι κατ΄ αρχήν υπερβολικά εξεζητημένος. Με μηδενικό σχεδόν διάλογο – ο Gosling είναι ζήτημα αν έχει περισσότερες από δέκα γραμμές κείμενο – και με εξαιρετικά αργό ρυθμό, οι πάντες κινούνται σχεδόν σε slow motion, υπερ-στυλιζαρισμένη με έντονο κοντράστ και χρώματα, όπου κυριαρχεί το κόκκινο, το πράσινο και το κίτρινο, μοιάζει περισσότερο σαν σπουδή για το χρώμα και τα κάδρα, παρά για μια κριτική ματιά στο θέματα που θέλει να καταδείξει.

Από την άλλη, η αποστασιοποιημένη θέση του σκηνοθέτη απέναντι στους ήρωές του και το αποσπασματικό σενάριο δεν δίνει επαρκή χώρο στην ιστορία να αναπτυχθεί. Και αν και είναι αλήθεια πως η φωτογραφία του είναι θαυμάσια, αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να δώσει ουσία στην ταινία.

Ο Refn πήρε τα συστατικά που έκαναν το Drive να ξεχωρίσει – την ωμή βία, τους απάνθρωπους χαρακτήρες και τη στυλιζαρισμένη κινηματογράφιση και τα τραβάει στα άκρα, αφήνοντας πίσω το ουσιαστικό ανθρώπινο συναίσθημα που εκεί είχε σαν επίκεντρο. Έτσι χάνει την αίσθηση του μέτρου και παρασύρεται από το ταλέντο του παραδίδοντας μια όμορφη αλλά εντελώς άψυχη ταινία, αδικαιολόγητα βίαιη.

Βαθμολογία: 3 στα 10

Μόνο ο Θεός Συγχωρεί (Only God Forgives) – Κριτική