Pame Cinema -

Τί μεγάλη απόλαυση να βλέπεις μια ταινία τρόμου και πραγματικά να σου κόβεται το αίμα! Ο Μαλαισιανός James Wan μπορεί να υπερηφανευθεί πως κατάφερε να μας κοψοχολιάσει από την πρώτη σκηνή μέχρι την τελευταία.

Το Κάλεσμα, μας εξηγεί από την αρχή πως βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Πράγματι η ιστορία είναι αληθινή, τουλάχιστον στο βαθμό πως τα πρόσωπα είναι υπαρκτά και πως, όπως ισχυρίζονται, πράγματι υπήρξε η περίπτωση του σπιτιού που ήταν κατοικία ενός κακού πνεύματος το οποίο έδιωξαν με εξορκισμό. Από εκεί και μετά όμως αναλαμβάνει ο Wan να μας πει την ιστορία κινηματογραφικά και με μεγάλη επιδεξιότητα.

Βρισκόμαστε στο 1971 και στην αρχή γνωρίζουμε το ένα ζευγάρι της ιστορίας, τον Ed (Patrick Wilson) και την Lorraine Warren (Vera Farmiga), που δίνουν διάλεξη σε ένα όχι απαραίτητα φιλικό κοινό. Παρουσιάζουν τη δουλειά τους που είναι να διώχνουν με εξορκισμό τα κακά πνεύματα που καταλαμβάνουν τους ανθρώπους ή στοιχειώνουν σε σπίτια. Είναι απλοί άνθρωποι, καθημερινοί και μιλούν για τις υποθέσεις που αναλαμβάνουν σαν να ήταν μια κανονική δουλειά. Όμως η λιγόλεπτη ιστορία που παρουσιάζουν είναι πολύ τρομακτική, έστω και αν το χειρότερο που βλέπουμε είναι μια κούκλα.

Μεταφερόμαστε στη συνέχεια στο Ροντ Άιλαντ για να γνωρίσουμε τη δεύτερη οικογένεια, αυτή του Roger (Ron Livingston) και της Carolyn Perron (Lili Taylor), που με τις 5 μικρές κόρες τους – η μεγαλύτερη είναι 12 και η μικρότερη περίπου 5 – φτάνουν στο νέο τους σπίτι, ένα παλιό και εγκαταλειμμένο εξοχικό, όπου σύντομα αρχίζουν να παρατηρούν περίεργα φαινόμενα. Κάποια πράγματα αλλάζουν θέση, οι φωτογραφίες της οικογένειας πέφτουν από τους τοίχους και σπάνε χωρίς προφανή λόγο. Σε λίγες ημέρες η μικρότερη κόρη τους μιλάει για έναν αόρατο φίλο της που εμφανίζεται τα βράδια.

Τρομαγμένοι θα καλέσουν τον Ed και την Lorraine, οι οποίοι θα εγκατασταθούν στο σπίτι και θα προσπαθήσουν να βρουν αποδείξεις της ύπαρξης του πνεύματος για να πάρουν άδεια από την εκκλησία να προχωρήσουν σε εξορκισμό. Όμως αυτή η διαδικασία απαιτεί χρόνο. Και το ‘Κακό’ δεν περιμένει.

Σπουδαία δουλειά του Wan με την κάμερα που ξέρει να την τοποθετεί σε γωνίες που αποφέρουν το καλύτερο αποτέλεσμα, πότε με μακριά πλάνα, πότε με κοντινά, ενώ εξίσου θαυμάσια δουλειά στο μοντάζ που επιλέγει τις σωστές λήψεις στη σωστή διάρκεια για να επιτείνει τον φόβο και την αγωνία. Οι λιγοστές σκηνές με εφέ είναι καλοφτιαγμένες και σωστά ενταγμένες στο σύνολο της ταινίας ώστε να την υπηρετούν χωρίς να την υποσκελίζουν και όλα αυτά κάτω από μια υποβλητική μουσική που δένει εξαιρετικά με το κάπως ονειρικό, σκοτεινό ύφος της ταινίας.

Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι πάνω από τον μέσο όρο που έχουμε συνηθίσει σε ταινίες τρόμου, με την Farmiga να ξεχωρίζει με την ήρεμη αλλά συναισθηματική ερμηνεία της και πολύ καλή η αναπαράσταση της εποχής, τόσο από πλευράς σκηνικών όσο κυρίως από ύφος και διάλογο. Ωραίος, παλιομοδίτικος, καθαρός τρόμος, χωρίς σεξ, χωρίς ποταμούς αίματος, χωρίς πολλά εφέ και κυρίως χωρίς να αποστρέφεις το κεφάλι από αηδία. Μια ταινία που δεν φέρνει κάτι καινούργιο στο είδος, όμως το ανεβάζει επίπεδο.

Βαθμολογία: 6.5 στα 10

Το Κάλεσμα (The Conjuring) – Κριτική