Pame Cinema -

Φαντασίωση γυναικών μέσης ηλικίας ή προκλητική αλληγορία για την ελευθερία στον έρωτα?

Μια δύσκολη απάντηση σε μια παράξενη ταινία που βασίζεται στο μυθιστόρημα της Νομπελίστας συγγραφέως Doris Lessing,που το έγραψε στα 80 της χρόνια και έχει μεταφερθεί σε σενάριο από έναν σπεσιαλίστα των ιδιαίτερων σχέσεων, τον Christopher Hampton του Dangerous Liaisons και του A Dangerous Method και που θα μπορούσε εύκολα να λέγεται Dangerous Passion ή κάτι άλλο επικίνδυνο.

Η Λιλ και η Ροζ είναι κολλητές φίλες από τα νεανικά τους χρόνια και παντρεύονται σε μικρή ηλικία. Μένουν όμως κοντά, σε ένα παράδεισο στην Αυστραλία, σε παραμυθένια σπίτια πάνω σε μια μαγική παραλία που είναι αποκλειστική για τις δύο οικογένειες και που είναι πάντα καλοκαίρι, με ονειρεμένες δουλειές (η Ροζ έχει γκαλερί και η Λιλ εργάζεται σε εταιρία με γιώτ) και αποκτούν από νωρίς από έναν γιό η κάθε μία.

Όσο φίλες είναι οι μαμάδες τόσο αχώριστοι είναι και οι γιοί. Όμως ο άντρας της Λιλ πεθαίνει ξαφνικά όσο τα παιδιά είναι μικρά και η ίδια παραμένει χωρίς σοβαρό δεσμό ακόμα και όταν ξανασυναντάμε τις οικογένειες μετά από αρκετά χρόνια, όταν τα αγόρια πλησιάζουν τα 20 και οι μαμάδες πάνω από τα 40 και εξακολουθούν να είναι πανέμορφες.

Η σχέση ανάμεσα σε μητέρες και γιούς έχει γίνει από μητρική, εντελώς φιλική. Μιλάνε μεταξύ τους με τα μικρά τους ονόματα, συζητάμε θέματα που συνήθως δεν συζητιούνται μεταξύ γονιών και παιδιών, με μια άνεση που φαίνεται παράξενη. Εξίσου παράξενη φαίνεται και στον Χάρολντ, τον σύζυγο της Ροζ, η σχέση ανάμεσα στη γυναίκα του και την φίλη της, τόσο που νοιώθει πως κλέβει τον χρόνο της γυναίκας του όταν είναι μαζί οι δυό τους. Όταν ο Χάρολντ βρίσκει μια σημαντική δουλειά στο Σύδνεϋ και πηγαίνει να προετοιμάσει το έδαφος για να μετακομίσει η οικογένεια, πίσω στον αποκλειστικό παράδεισο των τεσσάρων κάτι αλλάζει.

Ο Τομ (James Frecheville) γιός της Ροζ καθώς σηκώνεται το βράδυ να πιεί νερό βλέπει την μητέρα του να βγαίνει ημίγυμνη από το δωμάτιο του φίλου του Ίαν (Xavier Samuel) γιού της Λιλ. Αμέσως σπεύδει στο σπίτι της Λιλ για να της πει πως έχει σκοπό να κάνει ότι ακριβώς κάνει και η μητέρα του με τον δικό της γιό. Το ξημέρωμα θα βρει τις δύο φίλες να κάνουν την αυτοκριτική τους, “ξεπεράσαμε τα όρια”, αλλά να συνεχίζουν τη σχέση κανονικά σαν δύο ζευγάρια που η μόνη τους σχέση είναι η ερωτική. Αγαπημένοι, αποκομμένοι από τους άλλους ανθρώπους και χωρίς σκέψη για την ηθική πλευρά της σχέσης ή για το αύριο. Που όταν θα έρθει θα φέρει τα προβλήματά του.

Αυτό θα ήταν μια τολμηρή πρόταση, αν δεν ήταν τόσο εκκωφαντικά όμορφα τα πάντα, τόσο που κάνουν τη ζυγαριά να γέρνει περισσότερο προς την φαντασίωση. Οι γυναίκες είναι πανέμορφες, τα αγόρια είναι επίσης πανέμορφα, η παραλία σαν το The Beach και ο υπόλοιπος κόσμος ανύπαρκτος.

Αυτή η καθόλου ρεαλιστική προσέγγιση αποδυναμώνει κάθε αλληγορικό επιχείρημα και οδηγεί συχνά τον θεατή σε έναν ηδονοβλεπτικό κόσμο που μπορεί να του δημιουργεί τύψεις για αυτό που απολαμβάνει, όμως όσο απαγορευμένο και αν και αισθάνεται πως είναι, είναι ταυτόχρονα εθιστικά γοητευτικό. Οι αισθήσεις λοιπόν υποσκελίζουν την λογική, κάτι συχνά βλέπουμε στη ζωή, όμως υπάρχει κάπου ένα όριο?

Η πρόταση της Fontaine συνοδεύεται από θαυμάσιες ερμηνείες από τις δύο πρωταγωνίστριες, κυρίως από την Robin Wright που είναι εξαιρετική, αλλά και από τον νεαρό Xavier Samuel, κάνοντας οι δυό τους το καλύτερο και πιο πειστικό ζευγάρι.

Εκεί όμως που κατάφορα πάσχει είναι στο σενάριο και δεν είναι λίγες οι φορές που οι θεατές μπορεί να γελάσουν με τους διαλόγους, οι οποίοι ωστόσο δεν είχαν καθόλου την πρόθεση να προσφέρουν μειδιάματα.

Το ερώτημα που έρχεται εύκολα στο μυαλό είναι πως αν τα φύλλα ήταν ανάποδα θα είχαμε την ίδια ανοχή? Κάτι που λέει ίσως πολλά για την ταινία.

Βαθμολογία: 5 στα 10

Ιδιαίτερες Αδυναμίες (Two Mothers) – Κριτική