Ο Charlie (Logan Lerman) βρίσκεται στην πρώτη τάξη του λυκείου. Πανέξυπνος, μελετηρός, μα, εσωστρεφής, αγχωμένος, ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων, μετράει ήδη ανάποδα τις βασανιστικές ημέρες μέχρι να αποφοιτήσει. Ένας σχολικός αγώνας θα γίνει αφορμή να πέσει πάνω στο ετερόκλητο δίδυμο του Patrick (Ezra Miller) και της Sam (Emma Watson), τελειόφοιτων ετεροθαλών αδελφών, που θα αναλάβει να τον σπρώξει ακόμη πιο βαθιά στα θολά νερά της εφηβείας.
Αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη του υλικού, διαλέγοντας τον εαυτό του για σκηνοθέτη και σεναριογράφο, πακετάρει τα κεφάλαια-επιστολές του βιβλίου του σε μια indie κινηματογραφική έκδοση και τα ακουμπά στα χειροκροτήματα που ακολούθησαν την έκδοση του ομώνυμου μυθιστορήματός του.
Είναι ο Chbosky, που θέλει να χαϊδέψει τρυφερά στον ώμο τους σημερινούς 30άρηδες και να τους γυρίσει εκεί στις αρχές των 90s, όταν αμηχανία και σύγχυση συνόδευε κάθε φοβισμένο βηματάκι προς την ενηλικίωση. Διακριτικός, σοβαρός και πάνω απ’ όλα αξιοπρεπής, χαρίζει μια αγκαλιά σε κάθε ήρωά του την ίδια στιγμή που τον αφήνει να περιστραφεί με χάρη και δεξιότητα γύρω από το σκληρά μελαγχολικό πυρήνα του.
Το φιλμ ωστόσο, μετά τις αρχικές συστάσεις, εύκολα παρομοιάζεται με ένα ψυχαναγκαστικό hipster υφής lego οικοδόμημα που σε κάθε τουβλάκι του γράφει μοναξιά, απομόνωση, όνειρα, ελπίδες, σεξουαλικότητα, ναρκωτικά, κακοποίηση, σχέσεις με γονείς, υπέρμετρα υπολογισμένο να βρει τη θέση του στην πάλη της πρώτης νιότης. Τόσο που το χαμόγελο και το δάκρυ ακολουθούνται από ένα «πρέπει» που, αν και σε καλλιγραφία, παραμένει ενοχλητικά εκεί.
Να γεμίζει αδιάκοπα με θλιμμένες μουσικές τις σκηνές, να ρομαντζάρει χωρίς ίχνος αυθορμητισμού, να κρατά με πείσμα τα μάτια μισόκλειστα, μαστουρωμένα μπροστά στο ρεαλισμό. Και δυστυχώς να στηρίζεται σε έναν πρωταγωνιστή (o Lerman από το Percy Jackson & The Olympians: The Lightning Thief (2010)) αψυχολόγητα ήπιο να ξεπερνάει τα όρια του ερμηνευτικά ασθενικού και την Emma Watson (του Harry Potter, ντε) με τις ελάχιστα πειστικές στιγμές.
Μόνος ο Ezra Miller (City Island (2003), We Need to Talk About Kevin (2011)), αναστατώνει με την πύρινη παρουσία του – υπογραμμίστε στη μνήμη το όνομα, το παλικάρι πρόκειται να τινάξει την πιάτσα στον αέρα με την ιδιαίτερης σύστασης οξυδέρκεια και διεισδυτικότητά του – και εκείνα τα 15 λεπτά πριν το τέλος.
Άλλωστε, ποιός είναι αυτός που δεν θέλει να πιστέψει στη λέξη “infinite”;
.gif)
