Pame Cinema -

Ο Dustin Hoffman στην πρώτη του σκηνοθετική προσπάθεια έχει την ευτυχία να διευθύνει ένα μαγευτικό καστ, σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον ως σκηνικό, με ανυπέρβλητη μουσική υπόκρουση. Τί περισσότερο θα μπορούσε να ζητήσει? Και πώς θα μπορούσε να μην έχει ένα καλό αποτέλεσμα?

Στην Βρετανία λειτουργεί το ίδρυμα Beecham για παλαίμαχους μουσικούς, κάτι σαν οίκος ευγηρίας υπεροπολυτελείας. Το οίκημα είναι ένα θαυμάσιο αρχοντικό σε μια πανέμορφη εξοχή, οι ένοικοι απολαμβάνουν εξυπηρέτηση ξενοδοχείου πέντε αστέρων και βρίσκονται με τους ανθρώπους του κύκλου τους, όλοι μουσικοί: σολίστες, τραγουδιστές όπερας, διευθυντές ορχήστρας.

Ενώ ετοιμάζονται να δώσουν το ετήσιο γκαλά, κάτι που θα αποφέρει έσοδα στο ίδρυμα για να συνεχίσει να λειτουργεί, έρχεται να προστεθεί στους ενοίκους και η Jean Horton (Maggie Smith), μια μεγάλη ντίβα της όπερας, που θα συναντήσει στο ίδρυμα τα τρία μέλη του παλιού τους κουαρτέτου που βρίσκονται από καιρό εκεί. Οι εγωισμοί και οι παλιές αντιζηλίες θα βγουν για άλλη μια φορά στην επιφάνεια, καθώς θα της ζητήσουν να δώσουν όλοι μαζί μια παράσταση για το γκαλά.

Με την μεγάλη Κυρία Maggie Smith να δίνει ρεσιτάλ για άλλη μια φορά, αλλά και με την συνδρομή των εξαιρετικών Billy Connolly, Tom Courtenay και Pauline Collins ως τα μέλη του κουαρτέτου και τον Michael Gambon ως τον εκκεντρικό διευθυντή ορχήστρας που διατηρεί ακόμα την εξωφρενική συμπεριφορά του, το Quartet είναι μια γλυκιά, τρυφερή, διασκεδαστική και μερικές φορές μελαγχολική ταινία για τους ανθρώπους που μεγαλώνουν και βγαίνουν σε αποστρατεία, γεμάτη από τους ήχους του Βέρντι και υπό το περίφημο μότο της Μπέτι Ντείβις: “Τα γηρατειά δεν είναι για τους δειλούς”.

Με νωχελικούς ρυθμούς στη σκηνοθεσία και νοσταλγικό φως στη φωτογραφία, που και τα δύο του ταριάζουν, το Κουαρτέτο είναι μια αξιοπρεπέστατη ταινία που βλέπεται απολαυστικά και ευχάριστα κυρίως λόγω των συντελεστών του.

Ενδιαφέρον είναι πως πολλοί από τους ηθοποιούς που εμφανίζονται σε δεύτερους ρόλους είναι πραγματικοί μουσικοί με μεγάλη καριέρα.

Βαθμολογία: 6,5 στα 10

Κουαρτέτο (Quartet) – Κριτική