Ο Χρήστος Φερεντίνος είναι ένα από τα πιο συμπαθή πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης και δεν έχει απασχολήσει ποτέ με αρνητικό τρόπο τα media. Πάντα ευγενικός, χαμογελαστός και χιουμορίστας με τους δημοσιογράφους, είναι εύκολα προσεγγίσιμος και όταν δεν έχει όρεξη να μιλήσει είναι πάντα ειλικρινής. Την περασμένη εβδομάδα ο Χρήστος μίλησε στο «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» και αποκάλυψε αρκετές από τις πτυχές της ζωής του. Απομονώσαμε τις πιο ενδιαφέρουσες ερωτοαπαντήσεις και σας τις παραθέτουμε:

«Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα την τηλεόραση δεν πίστευα ότι θα κάνω για πάντα αυτή τη δουλειά. Άρχισα να κάνω εκπομπές δρόμου και έψαχνα να βρω τι άλλο θα κάνω. Όταν ξεκίνησα τις εκπομπές -πρώτα στο ραδιόφωνο και μετά στην τηλεόραση- δεν είχα πει ότι θα σταματήσω τις . σπουδές στη Νομική. Νόμιζα ότι θα γίνω δικηγόρος. Ήταν μια παράλληλη σχέση αυτή με τα media. Μετά τα ΜΜΕ έγιναν η μόνιμη σχέση μου κι έλεγα “άντε, δυο- τρία χρόνια θα κρατήσει, να σκεφτώ τι θα κάνω μετά”. Σκεφτόμουν να φτιάξω ένα μαγαζί με καφέ, φαγητό, ψυχαγωγία, γιατί πάντα μου άρεσε κι αυτός ο χώρος.

Έκανα κάποιες απόπειρες-άλλες πήγαν άσχημα κι άλλες συμπαθητικά. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να πω ότι θα συγκεντρωθώ και θα ακολουθήσω αυτό τον δρόμο. Δεν ξεκίνησα να γίνω παρουσιαστής. Ποτέ δεν το είχα στο μυαλό μου. Ρεπόρτερ ήμουν. Αργότερα μπήκα στη λογική να κάνω ψυχαγωγική τηλεόραση. Πέρασα περίπου δέκα χρόνια στις εκπομπές δρόμου, πρώτα με το “Άκου να δεις” στον ΣΚΑΪ, μετά με το “Ακούνα ματάτα” στο ΜΕGΑ, για να προχωρήσω στις φάρσες και κατόπιν στα τηλεπαιχνίδια. Εκεί πια άρχισα να γίνομαι επαγγελματίας του είδους, ένας παρουσιαστής που μπορούσε να αναλάβει ένα concept και να το φέρει με επιτυχία σε πέρας», δήλωσε στην εφημερίδα Πρώτο θέμα».

Ο Χρήστος Φερεντίνος μίλησε και για το τι έχει κερδίσει τόσα χρόνια στα media αλλά και τι τον κάνει τόσο συμπαθή στο τηλεοπτικό κοινό.
«Έχω κερδίσει αλλά και έχω χάσει λεφτά. Η αλήθεια είναι ότι κατάφερα να κάνω πιο άνετη τη ζωή μου με τα χρήματα που κέρδισα. Η άνεση βέβαια έρχεται μαζί με άλλα πράγματα. Με περισσότερες σπατάλες, νέες ανάγκες, νέες εστίες εσόδων. Γι’αυτό θα σταθώ στην ωραία σχέση με τον κόσμο ως το μεγαλύτερο κέρδος μου. Η συμπάθεια και η αγάπη από τον κόσμιο είναι κάτι τρομερό. Δεν μπαίνει στη ζυγαριά με όλα τα άλλα. Μπορεί, ας πούμε, να πας να πάρεις ένα σάντουιτς και να σου πει ο άλλος: Φερεντίνο, επειδή σε συμπαθώ θα σου βάλω διπλό τυρί”».

Τελικά, τι είναι αυτό που κάνει τον Χρήστο Φερεντίνο τόσο οικείο και συμπαθή; Έναν ευπροσήγορο τύπο της διπλανής πόρτας; Έχει βρει την απάντηση;
«Δεν ξέρω τι με κάνει συμπαθή και οικείο, όπως λες. Φαντάζομαι ότι είναι η ευγένεια. Αυτός είναι ο τρόπος επικοινωνίας μου. Το ‘χω μάθει από το σπίτι μου αυτό. Προσπαθώ να είμαι ευγενής χωρίς να είμαι υποκριτής. Δεν θέλω να δείχνω ότι είμαι το καλό παιδί. Φέρομαι κανονικά. Μ’ αρέσει να πειράζω τους ανθρώπους, μ’αρέσει όμως και να ακούω και να σέβομαι τον συνάνθρωπο. Αυτή είναι η στάση ζωής μου. Και επειδή ζούμε σε μια εποχή γεμάτη θράσος και αγένεια, με πολλή βία και πολύ θυμό γύρω μας, ενδεχομένως ο δικός μου τρόπος να είναι τελικά λιγάκι ασυνήθιστος», δήλωσε στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα.

Όσο για τις περιόδους απογοήτευσης που έχει περάσει… «Εχω περάσει φάση μεγάλης απογοή­τευσης με τον εαυτό μου. Ενιωθα πολύ άσχημα όταν συνέβαι­νε, όταν όμως κατάφερα να την ξεπεράσω είπα ότι ήταν τελικά μια δημιουργική περίοδος. Τις κακές φάσεις μπορείς να τις αντιστρέψεις και να τις κάνεις όχι καλές, αλλά δημιουρ­γικές.

Μπορείς να οπλιστείς, να κατανοήσεις για ποιον λόγο γίνονται τα πράγματα, να τους δώσεις τη σωστή αξία, να πας τελικά μπροστά. Οταν έχεις σημειώσει μεγάλες επιτυχίες σου δημιουργείται μια ψευδής εικόνα για τον εαυτό σου που πολλές φορές δεν ταυτίζεται με αυτό που πιστεύουν οι άλλοι για σένα. Ή ακόμη περισσότερο, με αυτό που συμβαίνει με την πρώτη αποτυχία. Αρα είναι πολύ σημαντική η ισορροπία με τον εαυτό μας. Αυτό είναι για μένα το ζητούμενο: να μην υπάρχει το σκαμπανέβασμα που δημιουργεί καμιά φορά υπεροψία, αλαζονεία, απληστία. Είναι αισθήματα που και σε μένα έχουν δημιουργηθεί κατά καιρούς, όμως ευτυχώς οι σφαλιάρες, που δεν είναι ό,τι καλύτερο, σε συνεφέρνουν», λέει.

Δηλαδή, κοντολογίς την ψώνισε; «Δημιουργεί ένα υπε­ρεγώ η τηλεόραση. Δεν θεωρώ ότι ψωνίστηκα ποτέ, είχα όμως την ασφάλεια ότι τα πράγματα θα ήταν πάντα καλά. Και το κυριότερο, απέκτησα ξαφνικά μια αυξημένη αυτοπεποίθηση η οποία πολλές φορές δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Δεν θεωρώ ότι με άλλαξε η τηλεόραση – ούτε ως προς – τους ανθρώπους που έχω γύρω μου, ούτε σχετικά με τις αξίες μου. Δεν αλλοτριώθηκα, όμως υπερεκτίμησα πράγματα στον εαυτό μου. Νόμιζα ότι ήμουν ικανός να τα καταφέρω παντού. Είναι πολύ εύκολο να την πατήσεις», λέει ο ίδιος στο Πρώτο Θέμα.

«Οταν κάναμε το “Ακου τι άπαν” πριν από τρία χρόνια δεν υπήρχε κανένα άλλο τηλεπαιχνίδι στην τηλεόραση. Προσωπικά, θεωρώ πάντα τα καλά παιχνίδια καλή λύση και για ένα κανάλι, γιατί είναι οικονο­μικά projects, και για τον τηλεθεατή, επειδή πρόκειται για αυτοτελή επεισόδια ψυχαγωγικού χαρακτήρα. Σε όλες τις τηλεοράσεiς του κόσμου εδώ και δεκαετίες τα τηλεπαιχνίδια δεν σταματάνε. Η Ελλάδα ως μικρή αγορά έχει κάποια ιδιαί­τερα χαρακτηριστικά, γι’ αυτό και τα τηλεπαιχνίδια εμφανίζονται και εξαφανίζονται.

Οταν πηγαίνει καλά ένα παιχνίδι αρχίζουν να σκάνε άλλα δέκα. Αυτό συμβαίνει τώρα με τα realities, τα talent shows ή ακόμη και μετά σίριαλ. Του χρόνου θα γεμίσει η τηλεόραση με realities όπως πριν από μερικά χρόνια είχε γεμίσει με τούρκικα σίριαλ. Ο,τι πάει καλά το κάνουμε όλοι. Το θέμα είναι ότι ζούμε σε μια εποχή όπου ό,τι κι αν κάνεις πρέπει να το κάνεις καλά. Δεν μπορείς να πειραματιστείς εύκολα. Αυτό είναι και καλό και κακό», επισημαίνει ο ίδιος στο Πρώτο Θέμα και καταλήγει: «Δεν έχεις πια την ευχέρεια να ψαχτείς είτε είσαι νέος είτε έμπειρος. Ωστόσο, στην ψυχαγωγία υπάρ­χει πια έδαφος. Τα πράγματα δεν είναι όπως πριν από τέσσερα χρόνια όπου η τηλεόραση ήταν κρανίου τόπος.

Ξαφνικά είχε παγώσει η διαφημιστική αγορά και δεν κινιόταν τίποτα. Τώρα ξαναγίνονται πράγματα. Βέβαια είναι μικρότεροι οι μισθοί, περισσότερες οι ώρες εργασίας, κόβονται πιο εύκολα εκπομπές, δεν υπάρχει υπομονή, ο ανταγωνισμός είναι μεγαλύτερος, αλλά τουλάχιστον υπάρχουν ευκαιρίες».