Pame Cinema -

Σε ένα μακρινό βασίλειο, σε μια άγνωστη χώρα η καλή βασίλισσα τρυπάει το χέρι της με ένα ρόδο του χειμώνα και κάνει μια ευχή: να κάνει ένα κοριτσάκι με δέρμα άσπρο σαν το χιόνι, χείλη κόκκινα σαν το αίμα και μαλλιά μαύρα σαν τα φτερά του κορακιού.
Η ευχή της πιάνει και γεννιέται η Χιονάτη.

Αν και η βελόνα του παραμυθιού αντικαταστάθηκε από το τριαντάφυλλο και ο έβενος με κοράκι, εδώ ωστόσο τελειώνει και η ομοιότητα με το κλασικό παραμύθι των αδελφών Γκριμ.

Στη Χιονάτη και τον Κυνηγό του Rupert Sanders, που κάνει εδώ το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία, η Χιονάτη δεν θα είναι το αθώο κοριτσόπουλο που θα φάει το μήλο και θα κοιμηθεί μέχρι να την ξυπνήσει ο πρίγκιπας, αλλά μια εν δυνάμει πολεμίστρια που θα δώσει μάχη για να σώσει τον λαό της από την κακιά βασίλισσα.

Όμως ας τα πάρουμε με τη σειρά. Η κακιά Βασίλισσα Ραβέννα (Charlize Theron), αφού παντρεύεται τον βασιλιά, πατέρα της Χιονάτης (Kristen Stewart), όταν η μικρή ήταν 8 χρονών, τον σκοτώνει ανηλεώς την πρώτη νύχτα του γάμου τους καρφώνοντάς του ένα μαχαίρι στην καρδιά πάνω στη νυφική παστάδα. Κλείνει την Χιονάτη σε ένα κελί και την ξεχνάει για δέκα χρόνια μέχρι που ο μαγικός καθρέφτης της λέει πως τώρα που η Χιονάτη έγινε 18 χρονών είναι εκείνη η ομορφότερη. Η κακιά βασίλισσα γίνεται έξαλλη, διατάζει να της φέρουν την αντίζηλό της μπροστά της για να την σκοτώσει, η Χιονάτη δραπετεύει και καταφεύγει στο στοιχειωμένο δάσος και η βασίλισσα στέλνει τον Κυνηγό (Chris Hemsworth) να την σκοτώσει γιατί μόνον αυτός ξέρει πώς να κινείται στο δάσος.

Παράλληλα με όλα αυτά υπάρχει ο Φιν (Sam Spruell), ο αδελφός της βασίλισσας που την υπηρετεί (ένας απροσδιόριστος γκροτέσκος χαρακτήρας), ο Γουίλιαμ (Sam Claflin), παιδικός φίλος της Χιονάτης – το αντίστοιχο του καλού πρίγκιπα – και κάποια στιγμή εμφανίζονται και οι επτά νάνοι που φυσικά δεν έχουν καμιά σχέση με τους νάνους του παραμυθιού, αλλά είναι ληστές που κλέβουν τους περαστικούς.

Τι βγαίνει από όλα αυτά? Μάλλον τίποτα. Η αλλαγή του παραμυθιού έχει σύγχρονες αναφορές, η κακιά βασίλισσα είναι το Κακό (με κεφαλαίο Κάπα), κάτι σαν τον Αντίχριστο θα λέγαμε, που αιτιολογεί το μίσος της για τους ανθρώπους λέγοντας στην αρχή ότι ως γυναίκα έχει υποφέρει από τους άνδρες και θέλει να τους εκδικηθεί και στο τέλος πως οι λαοί έχουν τις βασίλισσες που τους αξίζουν (!), αλλά όλα αυτά μάλλον δεν βγάζουν νόημα και αν αναλύσουμε τους δύο παραπάνω λόγους θα τους βρούμε άπειρα ψεγάδια. Η Χιονάτη από την άλλη είναι η προσωποποίηση του Καλού (πάλι με κεφαλαίο Κάπα), συνεπώς φθάνουμε στην σύγχρονης αντίληψης μάχη Καλού-Κακού – που βέβαια δεν είναι αυτός ο μύθος του παραμυθιού – ο κόσμος πιστεύει πως είναι η Εκλεκτή και μετά από ένα ολόκληρο Πάτερ Ημών που με ευλάβεια απαγγέλει η Χιονάτη έχουμε χαθεί εντελώς.

Αν από σενάριο τα πράγματα δεν πάνε καλά, πάνε ωστόσο καλά από την καταλυτική παρουσία της Charlize Theron, που ως κακιά βασίλισσα Ραβέννα δίνει μια θαυμάσια ερμηνεία. Χωρίς ακρότητες και υπερβολές, με μια ψυχρή φωνή και ένα στα όρια της σχιζοφρένειας βλέμμα, παραδίδει μια Ραβένα τρομακτική αλλά παραδόξως σχεδόν συμπαθητική.

Η Kristen Stewart προσπαθεί να σταθεί επάξια δίπλα της αλλά δεν τα καταφέρνει. Μπορεί να είμαστε προκατειλημμένοι, αλλά η 37χρονη Theron είναι Θεά και είμαστε βέβαιοι πως ο μαγικός καθρέφτης έχει μυωπία αν θεωρεί ομορφότερη την 22χρονη Stewart. Αλλά πέρα από την εμφάνιση, που είναι και υποκειμενικό θέμα, η Μπέλα του Twilight προσπαθεί να απαλλαγεί από το υποτονικό χαρακτήρα που την έκανε αστέρι πρώτου μεγέθους και τα καταφέρνει μέχρι ενός σημείου. Όμως δεν έχει το χάρισμα που διαθέτει η Theron και η οποία όταν εμφανίζεται στην οθόνη κυριαρχεί. Πολύ καλός είναι ο Chris Hemsworth ο οποίος ως Κυνηγός κραδαίνει ένα τεράστιο τσεκούρι που το χειρίζεται με την άνεση που του χάρισε η εμπειρία του με το σφυρί του Θωρ.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι ελάχιστα επεξεργασμένοι και εν τέλει αδιάφοροι και οι επτά νάνοι που ερμηνεύονται από θαυμάσιους ηθοποιούς όπως π.χ. Ian McShane, Bob Hoskins, Ray Winstone και Eddie Marsan έχουν πολύ μικρή συμμετοχή και θα θέλαμε να έχουν πολύ περισσότερη.

Η σκηνοθετική ματιά παρακολουθεί τα βήματα του Lord of the Rings (υπάρχουν σκηνές που είναι εντελώς ίδιες), χωρίς όμως συνολικά να πλησιάζει το ίδιο επίπεδο. Τα σκηνικά, τα κοστούμια και η φωτογραφία είναι εξαιρετικά, όπως και τα CGI που είναι πράγματι εντυπωσιακά και πολύ καλοφτιαγμένα. Το πρόβλημα είναι πως για χάρη των CGI σκηνών επιμηκύνθηκε η διάρκεια της ταινίας, που αν της έλειπαν μερικά λεπτά από τα 120 που κρατάει, θα είχαμε μια πιο σφιχτοδεμένη και πιο ενδιαφέρουσα ταινία.

Παρ’ όλα αυτά βλέπεται ευχάριστα κυρίως λόγω της Theron, αλλά και της υψηλού επιπέδου παραγωγής.

Βαθμολογία: 6 στα 10

Η Χιονάτη και ο Κυνηγός (Snow White and the Huntsman) – Κριτική